UTANIYORUM.....

UTANIYORUM.....

“hak meydanında “kahramanca” kurşunlanan bütün baba-oğullara ithaftır....” Masum biçare oğluna korkuyla sarılan, aman dileyen, Yalvaran bir babayı izledi dünya naklen, Kurşunlar yağmur gibi; tükenen insanlıktı, Bir duvar dibinde;merhamet, sevgi ve barıştı ölen!... Ezilenler çarşıda-pazarda, okullarda, meydanlarda, Her gün zulüm-işkence sahneleri ekranlarda Çaresizim insanım diyemiyorum. Doğudan batıya; batıdan doğuya savaş-korku-dehşet; Bir uçtan bir uca yakıp yıkıyor kin ve nefret... Bir yanda yoksulluk titretirken ilikleri; Pay kavgası acımasızca tüketiyor güzellikleri... Yangın evlerde; sana ne-bana ne diyerek seyirci kalmışız Birer birer yok olurken yarınlarımız, gaflete dalmışız; Mahcubum barış elçisi ecdadıma; Mahcubum oğluma, kızıma; İNSANIM DEMEYE UTANIYORUM.... İnsan hakları mı? Nerde insanlar, hakları olsun? Yaşasın orman kanunları;hayvan hakları varolsun!? Düşünen yok komşuyu, uzağı, yakını, Hiçe sayıyorlar kutsal hayat hakkını Haklar değirmende ya da mezardaymış: “Hürriyetin anıtı” çok uzaklardaymış..... Uzaya yolculuk var; orada da “hayat” aranıyor; Yetmiyor dünya kimseye, “insanlar” “avlanıyor” İnsan hakları meydanlarda kurşuna dizildi; Yetimler, kadınlar, ihtiyarlar, masumlar ezildi; Karanlık bir dünyadayız; insanlık hor, hakir, kimsesiz; Tutunacak bir “dal” ararken soruyorum çaresiz; “İNSANIM” DİYENLER NERDESİNİZ ?... 23.03.01,Tülay ERSAN